Szpital dla chorych psychicznie w Owińskach został założony w 1838 roku.
W 1880 roku zakład został rozbudowany.
Do 1920 roku był on jedynym publicznym zakładem dla całej Prowincji Poznańskiej.
Działał nieprzerwanie do II wojny światowej.

W planach szpitala była reorganizacja ośrodka i przekształcenie go w instytucję o charakterze naukowo-leczniczym; miał być również zapleczem Polskiego Instytutu Badań Dziedziczności.
Druga wojna światowa pokrzyżowała jednak te plany.
Szpital przejęli naziści.
Niemcy potrzebowali jeńców do pracy.
Chorzy nie byli im potrzebni, więc zapadały decyzje o ich mordowaniu.
Robiono to w ramach akcji T4, polegającej na fizycznej eksterminacji ludzi upośledzonych psychicznie i fizycznie.
W 1939 roku zamordowano około 1100 pacjentów szpitala.
Setkę pacjentów pochodzenia niemieckiego przeniesiono do szpitala w Gnieźnie.
1000 pozostałych pacjentów wysłano do Fortu VII w Poznaniu gdzie ich zagazowano, a ciała zakopano w lasie koło Obornik Wielkopolskich.
Niezwykle istotnym w tej akcji było zastosowanie pierwszej testowej komory gazowej, w celu masowej zagłady ludzi.

Od 1943 roku do stycznia 1945 roku na terenie zakładu znajdowała się filia niemieckiego obozu koncentracyjnego Gross-Rosen.
Podczas działań wojennych część kompleksu została zniszczona.

Od 1952 roku do 1993 roku mieścił się tu Młodzieżowy Zakład Wychowawczy.
Od 2006 roku kompleks budynków jest własnością Fundacji Srebrne Lata.

Opuszczony budynek szpitala psychiatrycznego od lat budzi skrajne emocje mieszkańców okolicy, gdyż często słychać tam jęki i widać poruszające się tajemnicze cienie.
Zjawiska paranormalne nasilają się w listopadzie, w rocznicę masowej egzekucji.